Koncert Niedzielny: Dombrova Piano Duo

Wystawa malarstwa Jana Zwolickiego

Dombrova Piano Duo to duet fortepianowy stworzony przez dwóch młodych, ambitnych, kochających muzykę pianistów z Dąbrowy Górniczej.

Łukasz Szubski i Krzysztof Włodarczyk są przyjaciółmi od siódmego roku życia. Obydwaj swą edukację muzyczną rozpoczęli w dąbrowskiej Szkole Muzycznej w klasie fortepianu. Pierwsze kroki muzyczne stawiali dzięki mgr Małgorzacie Adamczyk, która rozbudziła w nich zamiłowanie do fortepianu oraz muzyki klasycznej. Okres dalszej edukacji muzycznej to współpraca obydwu muzyków z mgr Marią Zegalską. Rozpoczynając studia w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w 2010 r. postanowili podjąć próbę stworzenia duetu fortepianowego. Czas studiów był dla obu muzyków okresem współpracy z wybitnymi pianistami i pedagogami polskiej sceny muzyki klasycznej. Łukasz Szubski współpracował z prof. Józefem Stomplem, dr hab. Magdaleną Lisak, dr Piotrem Sałajczykiem. Krzysztof Włodarczyk natomiast z prof. Zbigniewem Raubo, Piotrem Banasikiem oraz Łukaszem Trepczyńskim.

Chęć połączenia przyjaźni z pasją do muzyki, a także liczne wspólne występy w ośrodkach kultury i podczas festiwali m.in. :

– koncert realizowany w ramach festiwalu SSAFKA w Akademii Muzycznej w Katowicach;

– koncert w Royal Albert Hall w sali Elgar Room w Londynie;

– koncert w Filharmonii Śląskiej w sali koncertowej im. Karola Stryji;

– koncert w Barcelonie w Centre Civic Can Deu;

– koncert w ramach „Festival Ljubljana” na Słowenii;

– koncerty w Pałacu Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej;

zaowocowały powstaniem duetu Dombrova Piano Duo. Poza przyjaźnią i wspólnymi koncertami, pianistów łączy również praca. Obaj zajmują stanowiska nauczycieli fortepianu oraz akompaniatorów w Zespole Szkół Muzycznych im. Michała Spisaka w Dąbrowie Górniczej – szkole, której zawdzięczają swoją wspólną pasję do muzyki. Ponadto od 2011 roku współpracują z Filharmonią Śląską im. Henryka Mikołaja Góreckiego. Wykonują najrozmaitsze pozycje repertuarowe muzyki klasycznej i rozrywkowej.

Od 2015 roku pianiści wspólnie rozpoczęli dalszą edukację muzyczną na studiach podyplomowych w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie kameralistyki prof. zw. Urszuli Stańczyk, które ukończyli z wyróżnieniem w 2017 r.

W 2020 roku wydali swój debiutancki album – „Klasycznie i rozrywkowo”.

Dotychczasowe osiągnięcia duetu to:

– I NAGRODA na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ‚London’ Grand Prize Virtuoso 2016.

– I NAGRODA na 10. Międzynarodowym Konkursie Muzycznym i Festiwalu Svirel w Nova Gorica na Słowenii.

– III NAGRODA na 7. Międzynarodowym Konkursie Giovani Musicisti Premio „Antonio Salieri”.

– WYRÓŻNIENIE na 1. Rising Stars Grand Prix 2016 – Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Berlinie.

– Nagroda Prezydenta Miasta Dąbrowy Górniczej, za osiągnięcia w Dziedzinie Kultury.

– Nagroda Dziennika Zachodniego w Plebiscycie na Osobowość Roku 2017 w Dziedzinie Kultury.

– III Nagroda w Konkursie Muzycznym „Gdybym miał Twój dar podbijania serc” na nową wersję pieśni ze „Śpiewnika domowego” lub arii Stanisława Moniuszki zorganizowanym przez Filharmonię Śląską w Katowicach i Radio Katowice w 2019 roku.

– Nagroda Dziennika Zachodniego w Plebiscycie na Osobowość Roku 2020 w Dziedzinie Kultury.

Jan Zwolicki urodził się w Świeciu nad Wisłą w 1967 r. W 1988 r. ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy. W 1992 r. podjął kontakty ze sceną artystyczną w Niemczech. Po raz pierwszy swoje obrazy zaprezentował w małej winiarni w Klingenbergu nad Menem w 1993r. Artysta współpracuje z Nowym Towarzystwem Artystycznym Aschaffenburga i regularnie wystawia swoje prace, głównie w Niemczech i w Polsce. Jest autorem kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i zbiorowych. Mieszka i tworzy w Bzowie (gm. Warlubie).

Co może być inspiracją dla malarza?
Patrząc na obrazy Jana Zwolickiego wydaje się, że wszystko.

Co może być tematem obrazu?
Jan Zwolicki na swoich płótnach odpowiada, że cokolwiek. Autor nie jest niewolnikiem jakiegokolwiek motywu. Z równą swobodą traktuje industrialny pejzaż, jak studium postaci, czy martwą naturę. Jaka jest więc intencja Autora?
Wystarczy jeden rzut oka na obrazy i sprawa jest jasna. Autora interesuje kolor, kompozycja, a przede wszystkim znalezienie piękna tam, gdzie na co dzień piękna się nie dostrzega. Nie ma tu miejsca dla jawnej ani ukrytej symboliki. Wszelka symbolika jest Autorowi obca i niepotrzebna. Na obrazach Zwolickiego zdarza się, że portret staje się martwą naturą, a tam, gdzie występuje martwa natura, nieoczekiwanie wyłania się postać. Autora mniej interesuje wybór głównego motywu obrazu, a bardziej problem współistnienia barw na powierzchni płótna. Najbardziej zajmują go rozważania – gdzie plama koloru powinna ustąpić miejsca linii, a gdzie gęsta faktura ma przejść w łagodną powierzchnię. Wystarczy tylko spojrzeć na dowolny obraz, aby dostrzec, że to kolor i kompozycja są tu najważniejsze.

„Malarstwo Jana Zwolickiego to dobrze wyważona proporcja pokory i bezczelności. Wizerunki ludzi, przedmiotów, budynków i elementów pejzażu odwzorowywane są z pokorą dla ich kształtów i proporcji. Podporządkowywanie się regułom perspektywy to również przejaw szacunku malarza wobec natury. Jednak struktura kolorystyki obrazów to już inna sprawa. To buńczuczna i beztroska wariacja artystyczna na temat świateł, cieni i barw.”

(Tomasz Woźniak)