Grudziądzka Wiosna Teatralna: Hamlet

Teatr im. Adama Mickiewicza w Częstochowie

Zapraszamy na misternie utkaną przez Szekspira opowieść o księciu duńskim, który mierzy się ze światem , buntuje i zmaga z własnym szaleństwem, a swój ból wyśpiewuje w sześciu songach – monologach. Robi to w sposób niezwykły, bo Hamlet Macieja Półtoraka jest wielowymiarowy, niejednoznaczny i magnetyczny. Andre Ochodlo stworzył sceniczną opowieść o wstydzie, miłości niemożliwej i … podświadomości, która jest motorem wszystkich ludzkich działań.

Autor: William Szekspir (tłumaczenie Jerzy Sito)
Reżyseria: Andre Hubner–Ochodlo

OBSADA

Hamlet – Maciej Półtorak,
Gertruda – Teresa Dzielska/ Agata Ochota-Hutyra,
Klaudiusz, Duch ojca Hamleta – Adam Hutyra,
Poloniusz – Piotr Machalica/ Antoni Rot,
Ofelia – Martyna Kowalik (gościnnie),
Laertes – Daniel Misiewicz (gościnnie),
Ozryk, Rosenkrantz – Waldemar Cudzik,
Duchowny, Guildenstern – Bartosz Kopeć,
Horacy – Adam Machalica (gościnnie, AT, Warszawa),
Grabarz – Michał Kula

opracowanie tekstu, reżyseria, scenografia – Andre Hübner–Ochodlo,
asystent reżysera – Waldemar Cudzik,
muzyka – Adam Żuchowski,
kostiumy – Aleksandra Sosnowska-Krywult,
współpraca scenograficzna – Stanisław Kulczyk,
przygotowanie wokalne pieśni Ofelii – Marzena Lamch–Łoniewska

czas trwania: 3 godz. (z przerwą)

Recenzje:

„Założenia twórców w częstochowskim przedstawieniu najlepiej realizują się w warstwie wizualnej. Przestrzeń gry scenicznej, scenografia, kostiumy. Wszystkie elementy, współgrając ze sobą, kierują uwagę widza na rolę ukrytych w podświadomości wzorów na proces przemian postaci. Oprócz tego, że realizacja koncepcji artystycznej wydaje się pełna, to przekaz treści ma wysmakowaną estetycznie formę, głównie dzięki świetnej scenografii, za którą odpowiada sam Ochodlo (współpraca scenograficzna Stanisław Kulczyk). Scenografia jest prosta, a jednocześnie niezwykle efektowna. Ściana z lusterek podświetlanych od tyłu, podwieszane z góry lustro, w nim odbijający się stojący w głębi sceny fortepian, blat-katafalk, tuż za nim ogromna szyba z plastiku, rozgraniczająca pozornie otwartą przestrzeń gry. Granice świata przedstawionego są płynne, bo świat wewnętrzny tytułowego bohatera zostaje niemal zrzutowany na lustra. Projekcje wyobrażeń Hamleta „wyświetlane” są na tafli zwierciadła podwieszonego nad sceną (m.in. scena intymnego spotkania Klaudiusza z Gertrudą czy samotność księcia i jego życie w zakłamaniu, uwypuklone w scenie otwierającej spektakl). Widziana jego oczami rzeczywistość jest więc tylko odbiciem prawdy. Wielowymiarowość przestrzeni dobrze widać również w metateatralnej scenie, kiedy aktorzy schodzą ze sceny i zasiadają w pierwszym rzędzie na widowni. Fizycznie spektakl rozgrywa się właśnie tam, głos aktorów z wędrownej trupy płynie z offu, a twarze obecnych postaci za pośrednictwem kamery przenoszone są na ekran. Wiadomo, bez ekranów współczesny teatr jak widać obyć się nie może. Ich funkcja? Standardowa – inwigilacja okiem kamery służy obnażeniu reakcji bohaterów, których ludzkie oko nie zarejestruje. W roli operatora reżyser obsadził Horacego (gościnnie Adam Machalica). Ten bezstronny obserwator widzi każdy szczegół, ale w akcję angażuje się dopiero na końcu, kiedy wszystko jest już przesądzone. Jego oddanie Hamletowi (Maciej Półtorak) podkreślone zostało poprzez stałą obecność aktora na scenie.(…)

(…)Dobrych pomysłów w częstochowskim Hamlecie jednak nie brakuje. Monologi księcia mają całkiem nową formę – formę przejmujących songów. Śpiewane „Być albo nie być” wybrzmiewa zupełnie inaczej niż recytowane. Bardziej drapieżnie, a mniej refleksyjnie.

Duża w tym zasługa Macieja Półtoraka, który w spektaklu wciela się w rolę Hamleta. Półtorak magnetyzuje, nie brak mu pasji ani talentu. Tylko zachowanie umiaru w środkach wyrazu sprawia mu problem. Nadekspresja i wysokie tony determinują postać Hamleta, nadając mu rys manipulatora. To nie książę filozof, ani książę-zagubiony chłopiec. Raczej nieobliczalny, sprawiający wrażenie pewnego siebie mężczyzna.

Przyglądając się grze aktorów, można z całą pewnością stwierdzić, że Hamlet w reżyserii Ochodlo to studium ludzkiej przemiany. Najlepiej widać to na przykładach postaci Klaudiusza (Adam Hutyra) i Gertrudy (Teresa Dzielska). Gertruda wystylizowana na Marilyn Monroe początkowo jest tylko obiektem pożądania własnego męża i poza Klaudiuszem właściwie nic więcej nie dostrzega. Na scenie zawsze pojawia się w roli dodatku, podnoszącego autorytet króla w oczach poddanych. Dopiero pod sam koniec staje się świadomą swojej winy kobietą-matką. Podobnie Klaudiusz – w dobrej scenie modlitwy jest nie tylko królem-despotą, ale również człowiekiem, który drży przed boską karą. Pewność siebie opuszcza go stopniowo, w rezultacie w ostatnich scenach oglądamy monarchę wycofanego. Wewnętrzne rozdarcie między faktem dokonania zbrodni a jej konsekwencjami zostało świetnie wyeksponowane dzięki wyrazistej ekspresji aktora. Przemiany postaci zostały dodatkowo zaakcentowane kolorystyką kostiumów (Aleksandra Sosnowska-Krywult). Hamlet zaczyna w czerni, kończy ubrany na biało, Klaudiusz (Adam Hutyra) z Gertrudą (Teresa Dzielska) – odwrotnie.” – Magdalena Tarnowska teatralny.pl, cała recenzja dostępna jest TUTAJ.

„Spektakl elektryzuje od pierwszej minuty. Ogromna w tym zasługa Macieja Półtoraka grającego tytułową rolę. Jego Hamlet jest dziki, ironiczny, bezlitosny. (…) takiego spektaklu dawno nie było w częstochowskim teatrze!

Zuzanna Suliga, Gazeta Wyborcza, Częstochowa W dużej mierze dzięki aktorom „Hamlet” to zdecydowanie najlepszy dramatyczny spektakl André Ochodlo, jaki zaprezentowany został w Teatrze Atelier (…) Łukasz Rudziński www.trojmiasto.pl Muzyka Adama Żuchowskiego przenosi dramat w sferę wewnętrznych emocji, uwikłań i rozterek bohaterów. Songi wyśpiewane i odegrane przez Hamleta pełnią ważną rolę w całości spektaklu (…)” – Magdalena Chalimoniuk Gazeta Świętojańska online