„STREFA ILUZJI” – wystawa PAULINY KACZOR-PACZKOWSKIEJ

ŻYCIORYS

Paulina Kaczor-Paczkowska ur. 13.06 1980 r. w Grudziądzu. W latach 1999-2005 studiowała rzeźbę na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom otrzymała w 2005 za pracę pt. „Strefa przezroczystej przestrzeni” wykonaną pod kierunkiem prof. Andrzeja Borcza. Podczas pobytu artystycznego w USA (2003/2004) studiowała rzeźbę w kamieniu w Kennesaw State University pod kierunkiem Patrici Quilichini. W latach 2006- 2011 odbyła studia doktoranckie na UMK w Toruniu. W 2013 roku uzyskała tytuł doktora. Prace wykonuje z tradycyjnych materiałów rzeźbiarskich: glina, kamień, drewno, żywice syntetyczne. Najbardziej jednak fascynuje ją szkło i ono jest obecnie w centrum jej artystycznych dociekań. Jest autorką wystaw indywidualnych oraz uczestniczką wystaw zbiorowych w kraju i zagranicą. Od 2005 należy do Związku Polskich Artystów Plastyków.

„Kształt i proporcje 5 prac kierują nasze skojarzenia w stronę blejtramu obrazu. Można w nich prześledzić wykreowaną na płaszczyźnie drogę od syntetycznie potraktowanego wnętrza do zewnętrza postrzeganej rzeczywistości przestrzennej. Uproszczony sposób przedstawienia, ograniczający się jedynie do prostych figur geometrycznych, wyraźnie sugeruje użycie jednego z najstarszych sposobów przedstawienia iluzyjnego – perspektywy zbieżnej. Na pozór malarskie traktowanie zastosowanych materiałów nie jest w konsekwencji dla całości prac tym samym czym farba dla obrazu. Materiały użyte: szkło, mułek formierski, piach maja charakter symboliczny dla autorki a ich obróbka nie pozostawia wątpliwości, że mamy do czynienia z reliefem. Reliefem, w którym budowanie przestrzeni nie odbywa się na wyłapywaniu światła lecz na projektowaniu w umyśle odbiorcy jego wizji obrazowej. Sposób opracowania powierzchni obiektów sugeruje również istnienie siły oddziałującej na nią i kształtującej jej charakter – domniemanej płaszczyzny szklanej, której jedynie część pozostała w obrazie. Mułek formierski sprasowany do dużej płaszczyzny zatraca charakter piachu, jako idealnie płaskie tło stanowi dopełnienie detalu zbudowanego ze szkła. W przypadku tych prac nie bez znaczenia jest ich wielkość. Myślę, że jest w pełni świadoma i przemyślana. Powstają tu nie tylko iluzyjne przedstawienia przestrzeni, tworzą się również swego rodzaju drzwi pozwalające odbiorcy wniknąć, wejść do niej. Zmieniając zarówno skalę człowieka, jak i skalę samego zobrazowania, pozornie statyczne, monochromatyczne obrazy nabierają wewnętrznej dynamiki. Znamienne że przy tak ograniczonych środkach wyrazu, ale niezwykle umiejętnie użytych, zachodzi niespodziewana sytuacja, w której to odbiorca gra pierwszoplanową rolę. On buduje swoja rzeczywistość iluzyjną, on powoduje zmianę czegoś co w rzeczywistości jest niezmienne. Dzięki tej aktywności iluzja głębi spotęgowana jest do rozmiarów monstrualnych, czyniąc obiekt niesamowicie czynnym. Wartości, które ze sobą niesie, świadomość zaistnienia niemożliwego, plasują je w sferze transcendentalnym”.

/dr hab. Jarosław Perszko/