Wszędzie jest wyspa TU

„Ostatnimi czasy do teatru chodzę rzadko. Zbyt wiele rzeczy irytuje mnie w nim, albo co gorsza nudzi.”
Wisława Szymborska

Spektakl Magdaleny Smalary jest równie przekorny jak powyższe zdanie Szymborskiej. Szacunek do języka i osobowości noblistki nie oznacza braku zadziorności, tak jak barwna instrumentalna aranżacja nie musi zakłócać czystego brzmienia poezji.

Autor: Wisława Szymborska
Reżyseria: Magdalena Smalara

OBSADA

Izabella Bukowska-Chądzyńska
Magdalena Smalara
Joanna Trzepiecińska
Natalia Sikora
Katarzyna Dąbrowska

fortepian : Mateusz Dębski
saksofon: Marcin Świderski
saksofon : Marcin Gańko
kontrabas: Wojciech Gumiński
kontrabas : Konrad Kubicki

„Wszędzie jest wyspa Tu” to przedstawienie rozpięte między formą recitalu a wieczoru poetyckiego. Inspiracją do powstania scenariusza były wybrane przez reżyserkę wiersze Wisławy Szymborskiej. Spektakl Smalary ma swoje źródło w „Przypowieści”. Rybacy wyłowili z głębiny butelkę. Był w niej papier, a na nim takie były słowa: „Ludzie, ratujcie! Jestem tu. Ocean mnie wyrzucił na bezludną wyspę. Stoję na brzegu i czekam pomocy. Spieszcie się! Jestem tu!”. Przypowieść odnosi się tak do utworu Szymborskiej, jak i do formy literackiej. Zgodnie ze swoją naturą – przypowieść jest prosta, czytelna, wyrazista. Bawiąca alegoriami, zaskakująca skojarzeniami, daleka od oczywistości, poszukująca prawdy w znakach, w starannie dobranych słowach.

Widowisko utrzymane jest w klasycznej formie, skupionej na przekazaniu sensów, ukrytych w wersach poezji Szymborskiej. Na wyspie Tu znajduje się sofa, stolik, maszyna do pisania, krzesło. W tej przestrzeni rezydują cztery postaci kobiece. Ich głosy prowadzą rozbitków przez historię życia, zapisaną w słowach. W tym wielogłosie jest spokój, pewność siebie, wdzięk i potrzeba zatracenia się. Trzech muzyków tworzy na żywo aranżacje, korzystając z instrumentarium, złożonego z wiolonczeli, saksofonu i fortepianu. Poszukują, rozpoczynając od inspiracji. Nie wypaczają znaczeń, zawartych w wierszach Szymborskiej, nawet jeżeli chwilami poczynają sobie odważnie w obszarze muzycznych skojarzeń.

Smalara oddaje hołd Noblistce, nie tracąc przy tym bezpretensjonalności, werwy i zacięcia, z jakim zaprasza widzów do pobytu na wyspie Tu. Jak u siebie poczują się na niej wszyscy miłośnicy poezji, których nie brak wśród naszych widzów oraz wszyscy rozbitkowie poszukujący emocji, wydobywanych ze słów uważną i kunsztowną pracą sceniczną.

MAGDALENA SMALARA (ur. 1978) Absolwentka Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Aktorka teatralna, telewizyjna i filmowa. Od 2002 r. w zespole Teatru Polskiego. Laureatka Grand Prix, Nagrody Publiczności oraz Nagrody Dziennikarzy w Konkursie na Interpretację Piosenek Agnieszki Osieckiej organizowanym przez Fundację Okularnicy. W 2003 roku, w dwa lata po ukończeniu studiów, otrzymała Nagrodę im. Tadeusza Łomnickiego za wybitne osiągnięcia.

Czas trwania: 1 godz. 30 min. (bez przerwy)

Recenzje:

„Wszędzie jest wyspa Tu”, przedstawienie wystawiane na Scenie Kameralnej Teatru Polskiego, jest po prostu rewelacyjne, urocze w każdym aspekcie. Perełka, która na długo pozostaje w pamięci, godna polecenia wszystkim mniej lub bardziej wyrobionym teatromanom, a także tym, którzy w teatrze rzadko bywają. Muzyczny wieczór poetycki, w reżyserii Magdaleny Smalary, to dowód szacunku wobec poetki, głęboki ukłon w kierunku jej subtelnego poczucia humoru, niewymuszonej kobiecej filozofii życiowej, emocjonalności, lekkiego zaplątania w alegorie, aforyzmy, skojarzenia, przy zachowaniu klasycznej prostoty, czytelności, do której tęskni nasza zmęczona cywilizacyjnymi i medialnymi fajerwerkami dusza. Bystry zmysł obserwacji, wyczucie szczegółu oraz piękno, obrazowość i staranność języka – to wszystko jest w spektaklu, tym bawi się Magdalena Smalara, zapraszając widza do wzięcia udziału w podróży na wyspę Tu.” – Anna Czajkowska Teatr dla Was

„To drugi spektakl oparty na twórczości Wisławy Szymborskiej jaki widziałam. Pierwszym był …„jesteś piękne – mówię życiu”… w Teatrze Powszechnym. Nie będę ich porównywać, bo oba są mistrzowskie. Kto choć trochę ceni Szymborską, czy jakby to powiedziała dzisiejsza młodzież „czuje jej klimat”, zachwyci się nie raz na jednym i drugim spektaklu.

Na scenie: Izabella Bukowska, Natalia Sikora, Magdalena Smalara i Joanna Trzepiecińska – kwartet doskonały. Pełne uroku i osobistego wdzięku. Znakomicie poradziły sobie z wierszami Szymborskiej. Czasem szeptem. Czasem krzykiem. Raz lekko i lirycznie. Raz mocno i dosadnie. Z naturalną gracją. Przy dźwiękach muzyki na żywo fortepianu, saksofonu i kontrabasu… pięknie.” – Agnieszka Zawadka Kocham Teatr