„Jestem po to, żeby mnie kochać”
reżyseria – Arkadiusz Buszko
kierownictwo muzyczne – Piotr Salaber
scenografia – Wanda Kowalska
Obsada:
Marlena Dietrich – Katarzyna Matuszak
Rosi Wisental – Joanna Matuszak
Fred – Piotr Salaber
O Marlenie Dietrich, mimo wielu publikacji, wiemy mniej niż więcej. Kto ją kochał, kogo ona kochała? Mąż, córka, kochanka męża, matka, kochankowie i kochanki Marleny – tego starczyłoby na kilka biografii.Nas fascynuje jej twórczość sceniczna: kabarety, estrady, koncerty i role filmowe. To wydaje się największym żywiołem w życiu Dietrich.Kiedy występowała stawała się czymś innym niż chimeryczną i rozkapryszoną gwiazdą, o względy której zabiegałaby tłumy wielbicieli i wielbicielek. Stawała się medium.
W spektaklu „Jestem po to, żeby mnie kochać” Marlena staje do konfrontacji z Rosi, młodą dziennikarką, która chce podejrzeć gwiazdę. Na początku Marlena dopuszcza ją do skrawków swojej tajemnicy, ale na koniec….No i te piosenki Marleny Dietrich. Nie można ich słuchać tak sobie, bez emocji. One hipnotyzują słuchacza. Marlena, mimo tego, że jej nie ma, jest. Bo to, o czym śpiewa żyje. Józef Herold
Katarzyna Matuszak – ukończyła Akademię Muzyczną w Bydgoszczy na Wydziale Wokalno – Aktorskim. Przez wiele lat była związana z Operą Nova w Bydgoszczy. Współpracowała również z Teatrem Wielkim w Łodzi i Teatrem Muzycznym Roma w Warszawie – debiutowała w Hollywood. Wystąpiła w kilkunastu krajach Europy i Ameryki Północnej, oklaskiwano ją w Libanie i Izraelu. Jest laureatką Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Roberta Stolza w Hamburgu. Za popularyzację muzyki ostatniego króla walca – Roberta Stolza otrzymała złoty medal – taki sam otrzymała także Marlena Dietrich. Ma w swoim repertuarze liczne kreacje operowe, operetkowe i musicalowe. Uczy śpiewać studentów, jest doktorem na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.
Joanna Matuszak – absolwentka Wydziału Aktorskiego PWSFTV i T w Łodzi, od 1995 związana jest z Teatrem Współczesnym w Szczecinie. Współpracuje również z Teatrem Krypta (Szczecin).W 1995 roku otrzymała zespołową nagrodę aktorską na XXX Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form „Kontrapunkt” za spektakl „Bez czułości” – Clare Mcintyre. W 2001 otrzymała nagrodę aktorską za rolę Josette Boulin w spektaklu „Da Vinci miał rację” – Ronalda Topora na XXXVI Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form „Kontrapunkt”. W 2005 r.- wyróżnienie na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za rolę Marii Łukianowej w „Samobójcy” – Nikołaja Erdmana.
Piotr Salaber – kompozytor, pianista i dyrygent. Pierwsze lekcje gry na fortepianie pobierał u Selimy Morskiej-Wełmińskiej. W 1987 uzyskał dyplom Państwowej Szkoły Muzycznej II st. w Toruniu, gdzie uczył się w klasie fortepianu Barbary Muchenberg. Studiował w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. W 1985 został laureatem Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie, a rok później uczestniczył w Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Jest autorem muzyki do kilkuset piosenek, ponad trzydziestu spektakli teatralnych, programów radiowych i telewizyjnych, autorem reportaży, m.in. z Indonezji, Singapuru, Madagaskaru, Kenii, Tanzanii, Seszeli, Egiptu, Komorów, Mauritiusa, Stanów Zjednoczonych i Meksyku – reportaże te publikowane były na łamach „Ilustrowanego Kuriera Polskiego” oraz nadawane w autorskich audycjach radiowych na antenie Polskiego Radia w Bydgoszczy. Koncertował w Rosji, Czechach, Niemczech, Szwecji, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Współpracował m.in. z Markusem Stockhausenem – synem Karlheinza, wielokrotnie stawał za pulpitem dyrygenckim, prezentując swoją muzykę dla dzieci w Filharmonii Pomorskiej, Kieleckiej i Wrocławskiej.
Józef Herold – autor scenariusza „Jestem po to, żeby mnie kochać” jest producentem filmowym. Jego realizacje: „Schengen – dwie granice” i „Tylko ona” zostały pokazane na kilkunastu festiwalach filmowych w Polsce, a także w Czechach, Luksemburgu i na Ukrainie. Napisał m.in. „Ostatni dzień księdza Jerzego Popiełuszki” i „Przypadki Borysa Kupkina”. Jest pomysłodawcą Festiwalu Prapremier Teatralnych w Bydgoszczy i prestiżowej nagrody dziennikarskiej w Polsce – „Grand Press”. Przez kilkanaście lat był redaktorem naczelnym „Gazety Wyborczej” w Bydgoszczy i Toruniu”. Aktualnie jest dyrektorem artystycznym projektu muzycznego „Chopin przyjechał”.